Otwarty typ osobowości stanowi zdecydowaną większość w społeczeństwie, a ekstrawertyczne cechy charakteru często uznawane są za zalety. Przebojowi ludzie lepiej radzą sobie w życiu: rzadziej się krępują i wstydzą, z łatwością sięgają po to, czego potrzebują lub chcą. Ekstrawertycy są bardziej pewni siebie i asertywni, czerpią z życia pełnymi garściami, a najlepszą nauczycielką jest dla nich samodzielność i zdobywanie doświadczeń. Jeśli Twoje dziecko jest ekstrawertykiem, to znaczy, że kieruje na zewnątrz swoje emocje i czerpie radość z obecności innych ludzi, wspólnej aktywności i atencji otoczenia. Zamiast się martwić, że wychowujesz przesadnie pewnego siebie łobuza, naucz się czytać jego potrzeby, zrozum je i zaspokajaj. 

Ekstrawertyk w szkole

Bardzo ważne jest to, jak dziecko czuje się w szkole. Ekstrawertycy mogą być świetnymi uczniami, ale mają też skłonności do przeszkadzania w czasie lekcji. Nie wynika to z ich złośliwości czy niechęci, tylko z potrzeby częstych i możliwie silnych bodźców. W przeciwieństwie do introwertycznych kolegów, Twoje dziecko ma wysoko postawiony próg bodźców i potrzebuje silniejszej stymulacji. Ekstrawertyczny uczeń to skarbnica kreatywności i twórczych pomysłów – świetnie czuje się w sytuacjach, gdy do wykonania jest praca zespołowa, a on w naturalny sposób staje się przywódcą, szefem i mózgiem operacji. To on deleguje zadania i egzekwuje ich wykonanie. Lubi być w centrum uwagi, dlatego chętnie podejmuje się wystąpień publicznych, występów i prezentacji. Samoistnie staje się liderem grupy klasowej i chętnie wybierany jest na przewodniczącego: szkoły lub klasy. Choć często uczeń o ekstrawertycznej osobowości jest uczniem zdolnym, jego przebojowa natura potrafi dać się we znaki nauczycielowi i mniej przebojowym uczniom. Doświadczeni nauczyciele potrafią szybko zdiagnozować ten typ osobowości i dobrze sobie z nim poradzić. Pedagog potrafi ocenić, że to nie złośliwość, złe wychowanie czy arogancja stoją za „niegrzecznym” zachowaniem ucznia, a jego osobowość.

Sposób na relaks

Musisz wiedzieć jedno – Twoje dziecko prawdopodobnie nie odpoczywa w samotności z książką. Ma stałą potrzebę bodźców, dlatego chętnie podejmuje się rozmaitych aktywności. Choć może Ci się wydawać, że dziecko nie ma czasu na odpoczynek – to nie musi być prawdą. Odpoczywać można na różne sposoby: niektórych relaksuje jazda na rowerze, zabawa z przyjaciółmi czy uczestnictwo w ulubionych zajęciach pozalekcyjnych. Nie ma jednego skutecznego sposobu na odzyskanie sił, dlatego nie wymagaj od dziecka, że będzie relaksowało się tak, jak chcesz to robić Ty. Daj dziecku swobodę wyboru sposobu na relaks i pamiętaj o tym, że to nuda, a nie przemęczenie, jest największym wrogiem małego ekstrawertyka. Namawiając dziecko do popołudniowej drzemki możesz osiągnąć efekt odwrotny do zamierzonego: zamiast się zrelaksować i nabrać sił na resztę dnia, Twoje dziecko stanie się nieznośne i marudne, bo nie będzie mogło spożytkować nagromadzonej energii.

Nie oznacza to jednak, że w życiu ekstrawertyka nie ma miejsca na zwrot do wewnątrz, chwilę odosobnienia czy refleksji. Każdy człowiek od czasu do czasu potrzebuje przestrzeni tylko dla siebie. Jest to potrzebne do tego, aby wyrównać emocje – chwila ciszy i bezpieczny kąt również są dziecku potrzebne. Ważne, by to ono samodzielnie dokonywało wyboru momentu, w którym chce się wyciszyć i pobyć sam ze sobą. Zaufaj dziecięcej intuicji – nie narzucaj ani czasu, ani sposobu na odpoczynek. 

Poznaj swoje dziecko jeszcze lepiej:

• Szanuj jego niezależność – nie wywieraj zbędnej presji, nie próbuj dostosować go do siebie, zaakceptuj to, że Twoje dziecko jest suwerenną jednostką.

• Chwal je publicznie – chwal dziecko w obecności innych, ale zwracaj mu uwagę tylko wtedy, kiedy jesteście sami.

• Pozwalaj na częste kontakty z rówieśnikami – Twoje dziecko bardzo tego potrzebuje. Ma wysokie potrzeby w zakresie socjalizowania się z otoczeniem, ograniczanie możliwości kontaktu z kolegami stanowi dla niego dotkliwą karę i może spowodować frustrację.

• Doceń jego entuzjazm – ekstrawertyzm często idzie w parze z niepohamowanym entuzjazmem, Twoje dziecko łatwo wpada w zachwyt i angażuje się w interesujące go aktywności – zamiast ograniczeń, zafunduj dziecku akceptację takiego stanu rzeczy.

• Imponuj mu – ludzie o ekstrawertycznym charakterze lubią być zaskakiwani w inteligentny sposób: dostarczaj dziecku nowych wrażeń i bodźców.

• Pozwalaj odkrywać i doświadczać – ekstrawertyk nie czerpie wiedzy o świecie z przemyśleń, nie jest typem refleksyjnym – aby coś zrozumieć, musi tego doświadczyć. Pozwalaj dziecku na zbieranie osobistych doświadczeń i nie próbuj go za wszelką cenę ustrzec przed niepowodzeniem: interweniuj tylko wtedy, kiedy wiesz, że może mu się stać krzywda.

• Dawaj alternatywę – Twoje dziecko lubi mieć wybór, dlatego nie podawaj mu gotowych rozwiązań: przedstaw alternatywę i pozwól samodzielnie wybierać.

• Doceniaj kreatywność – chwal za nieszablonowe podejście do rozwiązywania problemów, nie ograniczaj zdolności przywódczych i nie oczekuj standardowych rozwiązań. Doceniaj twórczą postawę i pozwól dziecku błyszczeć, brylować w otoczeniu.

• Motywuj do nauki – ale rób to w interesujący sposób. Mały ekstrawertyk jest bardziej podatny na rozpraszanie uwagi, dlatego zdarza się, że osiąga słabsze wyniki w szkole. Zachęcaj dziecko do nauki ciekawostkami i przedstawianiem korzyści płynących z wiedzy – tak, aby poziom jego motywacji był wyższy niż poziom uwagi. 

Energiczny, żywiołowy i niezdyscyplinowany uczeń to utrapienie nauczyciela. Nie warto jednak ulegać złudnemu wrażeniu: dziecko pełne energii nie musi stanowić problemu, małego ekstrawertyka wystarczy zrozumieć – poznać jego motywację i potrzeby. Dowiedz się, jak pomóc mu w codziennym funkcjonowaniu i naucz się, jak z nim postępować.